همین حوالی است که “بگذارید او برود” – به نویسندگی و کارگردانی توماس بزوچا – انتظارات را به بهترین شکل ممکن مخدوش می کند.

این فیلم در اوایل دهه 1960 (تقریباً یک دهه دیرتر از محدوده زمانی کتاب) اتفاق می افتد و دارای عکس العمل شدید غربی با عکسهای کم نور از قلب قلب است و از علاقه کاستنر به ژانر لذت می برد. او در بهترین حالت لاکونیک است – صدای او به ندرت از یک غرغر پایین می رود – اما فیلم تا حد زیادی نمایش لین است ، و او مانند همیشه با شکوه است ، و نشان می دهد که مارگارت با نژاد غربی چگونه تصمیم می گیرد برای نجات نوه اش از مخازن قدرت استفاده کند. ، آخرین ارتباط با فرزندش.

داستان به نوعی خشونت بار می گیرد ، اما به روشی غیرمتعارف. سرانجام ، قدرت شلیک واقعی در نمایش ها احساس می شود ، از احساس محسوس تهدید پروژه های Manville گرفته تا ارادت و لطافت ساده ای که لین و کاستنر نسبت به پسر و یکدیگر نشان می دهند. رابطه آنها رابطه ای است که لحظات کوچک بسیار گویای آن هستند.

مسلماً این زمان عجیب و غریبی است که به چگونگی و مکان مصرف این نوع فیلم های استخوان بندی نشده مربوط می شود ، اما همیشه جای یک فیلم خوب دیگر وجود دارد. “بگذار او برود” شاید فوق العاده نباشد ، اما قطعاً سفری است که ارزش انجام آن را دارد.

نمایش “بگذار او برود” از 6 نوامبر در سینماها اکران می شود. این رتبه R است.