(CNN) – شاید هنگام خواندن گزارشات دلخراشی از کوهنوردانی که در دامنه های خائنانه آن در حال هلاکت هستند ، چنین چیزی به نظر نرسد ، اما برای صعود به اورست یک راه آسان وجود دارد و یک راه دشوار نیز وجود دارد.

Nate Menninger ، یک ماجراجوی جوان از بوستون ، قطعاً راه سخت را انتخاب کرد.

این جوان 26 ساله به جای پیاده روی در بلندترین قله جهان ، مانند اکثر کوهنوردان ، با پشتیبانی از یک لباس کوهنوردی سازمان یافته ، تصمیم گرفت به عنوان یکی از اولین باربران غیر بومی اورست کار کند.

این به معنای پرداخت 15 دلار در روز برای حمل بسته های غول پیکر با وزن حداکثر 220 پوند (100 کیلوگرم) در امتداد مسیرهای ناهموار و دارای ارتفاع زیاد ، در آغوش گرفتن با سایر باربران در کلبه های منجمد شبانه برای استراحت و تقسیم جیره های اساسی آنها است.

در این راه ، او فیلمی درباره تجربیات خود ساخت ، که امیدوار است نوری که بر کار عمدتا ناخوانده باربران اورست و روش نامطمئن تأمین هزینه های زندگی در یکی از سخت ترین محیط های کره زمین تابانده شود.

واقعیت تلخ

مننینگر پس از گذراندن یک فصل کار به عنوان راهنما در نپال ، به خود نپالی آموخت و مجذوب کار و زندگی این ماشین های حمل و نقل انسانی شد و به فکر حمل بار درآمد.

او که مساوی شیفته اورست بود ، اما توانایی پرداخت ده ها هزار دلار لازم برای تأمین هزینه مجوز و پشتیبانی لازم برای رسیدن به قله را نداشت ، ایده ای را برای صعود رایگان به آن قائل شد.

وی به CNN Travel گفت: “هنگامی که در آن تابستان راهنمایی می کردم ، دیدم که باربران برای اولین بار چگونه زندگی می کنند.” “دیدم که آنها روی زمین خوابیده اند. دیدم که چگونه غذا می خورند و چقدر قوی هستند.

“و من فهمیدم که اگر من به عنوان باربری از اورست صعود می کردم ، مجبور به پرداخت 65000 دلار نبودم. در واقع برای صعود به اورست دستمزد می گرفتم.

“این تنها راه عملی بود که می توانم کوه را در سنی که هستم امتحان کنم.”

مننینگر سرانجام برنامه اصلی خود را برای رسیدن به قله اورست کاهش داد ، و برای ساخت فیلم در مورد زمان حضور خود در میان باربران در پیاده روی 11 روزه هنوز هم از شهر لوکلا ، با ارتفاع 9،400 فوت از سطح دریا ، به اردوگاه پایگاه اورست ، تصمیم گرفت. .

وی توضیح می دهد: “هدف من این بود که دقیقاً همان تجربه ای را داشته باشم که باربرها بدون توجه به هر چیزی.” “من می خواستم ببینم آیا من از عهده داشتن این شغل برمی آیم و آیا می توانم مانند یک باربر قوی باشم.”

تجربه طاقت فرسای او در مستند یک ساعته “باربر” روایت می شود.

کار جسمی طلب

صدمات جسمی و عاطفی این کار به محض این که مننینگر در حال مبارزه با وزن بسته ای متشکل از چند کیسه که به هم چسبیده اند ، دستگیر می شود و سپس می خواهد شب ها را در خانه های شلوغ باربری بخوابد.

او که عمدتا از رژیم غذایی برنج با عدس زندگی می کرد ، بیش از 20 پوند وزن کم کرد و بیش از سه هفته دوش نگرفت.

مننینگر می گوید که او سعی کرده خود را به طور کامل در زندگی باربران جاسازی کند ، اما می پذیرد که تجربیاتش فقط سطح را خراشیده است.

او توضیح می دهد: “این منظره ای نیست که شما آنجا را زیاد ببینید.” “من سعی کردم هر بار بدترین سناریوی ممکن را بگیرم. اگر سایر باربرها روی زمین می خوابیدند ، من می خواستم روی زمین بخوابم.

“من فقط می خواستم پسر دیگری در اتاق باشم در حالی که مردم کارهای خود را انجام می دادند.”

فقط ظاهر او نبود – یک پا به علاوه شش پا عضلانی که بیش از همکاران نپالی اش قرار داشت – که او را از هم جدا می کرد. این نیز طبیعت موقتی شغل جدید او بود.

او می گوید: “من تجربه بسیار متفاوتی از یک باربر عادی داشتم زیرا تازه برای یک سفر می آمدم.” “این فقط یک عکس فوری بود. من واقعاً به پول اعتماد نمی کردم.

“و از نظر همه چیزهایی که آنها پشت سر می گذارند ، من فقط کسری از احساسات و بازده فیزیکی را تجربه می کنم.”

یک روز معمول شامل بیدار شدن در حدود ساعت 7:30 صبح و رفتن به هتل مشتری است تا چمدان های خود را جمع کند ، قبل از اینکه کیف ها را به هم گره بزنید و شروع به حرکت کنید.

وی می گوید: “یك باربر چمدان دو مشتری را به همراه دارد ، این نحوه كار آن است.” “شما خیلی سریع حرکت می کنید. بیشتر روز ، به پایین نگاه می کنید.”

درآمد غیر قابل پیش بینی

باربران مجبورند هزینه های غذا و محل اقامت خود را در حین سفرها بپردازند ، و مننینگر می گوید بعضی ها مرتباً از وعده های غذایی صرف نظر می کنند تا هزینه ها را کاهش دهند.

وی می گوید: “اگر می خواهید زنده بمانید ، باید سعی کنید پولی را که صرف غذا می کنید پس انداز کنید.” “یک باربر جیره های غذایی خود را به نصف تقسیم می کرد. او برای صرفه جویی در هزینه نیمی از وعده های غذایی می خورد.”

حین کار در یک اکسپدیشن ، باربران روزانه حدود 7 دلار برای غذا و مسکن هزینه می کنند و هرچه کوه بالاتر می روند هزینه ها افزایش می یابد.

او می گوید: “در پایان هزینه های شما بیش از 20 دلار است ، بنابراین در حالی که کار می کنید در واقع ضرر می کنید.” “بنابراین شما واقعاً به نکات اعتماد می کنید.”

از آنجایی که باربران تا روز 11 منتقل نمی شوند ، اساساً نمی دانند که آیا این اکسپدیشن از نظر مالی به صرفه بوده است تا اینکه کم و بیش آن را کامل کردند.

مننینگر در سفر 11 روزه خود روزانه 15 دلار درآمد کسب کرد و او و سایر همنوردانش که بیشتر اهل روستاهای نزدیک کمپ بیس هستند ، هرکدام 100 دلار نوک دریافت کردند.

او می گوید: “برخی از مردم خوب نوک می زنند ، برخی دیگر نه.” “در آن زمان ، این شانس قرعه کشی است ، خواه 500 دلار درآمد کسب کنید یا 50 دلار. این فقط به اعزام شما بستگی دارد.”

آنها نوبت آخر شب اکسپدیشن را دریافت می کنند ، اما یک روز 12 “حرفه ای” برای اسکورت کوهنوردان به فرودگاه کار می کنند.

وی می افزاید: “سپس روز بعد ، یا شاید چند روز بعد شما به سفر دیگری بروید.” “و شما می توانید پنج یا شش بار در یک فصل پشت سر هم این کار را انجام دهید.”

از سال گذشته که به ایالات متحده بازگشت ، مننینگر همچنان با باربرانی که در طول مدت حضور در اورست با آنها کار می کرد در تماس بود.

او اعتراف می کند که نسبت به نمایش فیلم کامل شده به همکاران سابقش دلهره دارد.

وی می گوید: “این اعصاب خردکن بود.” “من خیلی خیلی نگران آنچه آنها می گفتند بودند ، زیرا این بود [showing] شغل آنها در مقیاس بین المللی است. اما آنها گفتند که به اندازه کافی سخت نیست. “

شکاف محلی و خارجی

صنعت کوهنوردی که اورست را احاطه کرده است پس از سال 2019 تحت فشار بیش از حد قرار گرفت ، کوهنوردان در صف قله ، بالاتر از بالاترین اردوگاه قله با 26247 فوت قرار گرفتند.

مننینگر می گوید ، افزودن بر مشکلات ، عدم ارتباط بین باربرها و مشتریان عمدتاً ثروتمند آنها است.

“راهنماها کمی صحبت می کنند ، اما باربران در واقع با مشتری های خود صحبت نمی کنند و مشتریان با باربران خود صحبت نمی کنند.

“بنابراین هیچ تبادل فرهنگی وجود ندارد. معمولاً با مسافرت ، شما برای یادگیری بیشتر به جایی می روید. برای ملاقات با افراد دیگر و تبادل ایده.”

وی اختلافات بین مردم محلی و گردشگران را از نزدیک دیده است و معتقد است عدم ارتباط باعث ایجاد بسیاری از مسائل شده است.

وی ادامه می دهد: “این جدایی بین کوه ما و کوه آنها وجود دارد.”

“سطل زباله آنها و زباله های ما. این یک روش وحشتناک برای درمان وضعیت است.”

در حالی که او ابراز ناراحتی می کند که به کوهنوردان بالقوه بگوید نکته خوب یا بد چیست ، مننینگر آرزو می کند که افراد بیشتر بدانند که باربران به دلیل حقوق کم خود و همچنین میزان کارگران در تجربه کلی اورست به چه مبلغی اعتماد می کنند.

او می گوید: “مردمی که در آنجا زندگی می کنند همه چیز را ممکن می کنند.” “حتی اگر شما بروید و باربر نداشته باشید و فقط کیف های خود را حمل کنید.

“همه چیزهایی که شما از آن لذت می برید ، هتل ، رستوران. همه چیز تقریباً در بعضی مواقع توسط یک باربر حمل شده است.

“بنابراین خواه از باربری استفاده می کنید یا نه ، از کار آنها سود می برید. بنابراین مطمئن شوید که با باربر خود صحبت می کنید. میزان تولید آنها را دریابید. بپرسید و کنجکاو باشید.”

مننینگر می گوید از تجربه خود با باربران ، به ویژه به عنوان فردی از نسبتاً ثروتمند ، بسیار فروتن بوده است و امیدوار است كه فیلم او با نشان دادن توانایی تحمل و سختی كار ، باربرهای اورست را بالا ببرد.

“حتی اگر به اورست بروید ، نمی بینید که باربرهای شما کجا می خوابند. فیلم اولین باری است که این را می بینید.

وی می افزاید: “من می خواستم نشان دهم که این افراد نیرومند ، مغرور و قدرتمند هستند و هر کسی می تواند به هر شغلی در دنیا افتخار کند.”